Słowo na Oktawę Zmartwychwstania

Kategorie: Poradnik

Do napisania tego artykułu skłoniła mnie ostra dyskusja z pewną osobą, a właściwie ostry jej brak, z uwagi na to, że czułem zupełny brak zrozumienia najistotniejszych dla mnie kwestii, co wzburzyło we mnie gniew ponad miarę.

Niedawno natknąłem się na znanym i popularnym portalu, skądinąd katolickim, na wywiad z jakimś teologiem dotyczący głównej prawdy wiary, że Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze. Otóż przeprowadzający wywiad i jego rozmówca zgodnie stwierdzili, że to twierdzenie jest herezją!

Nie jestem teologiem, choć przeczytałem trochę z tego zakresu, ale od dłuższego czasu staram się być człowiekiem modlitwy i nadziei, co skłania mnie do podzielenia się z Wami moimi refleksjami.

Jak to więc jest, czy Bóg jest sędzią sprawiedliwym, czy raczej miłosiernym sługą Człowieka? A może jedno i drugie? Jeśli jedno i drugie, to w jaki sposób Pan Bóg nie przeczy sam sobie i nie jest wewnętrznie skłócony? Jakie miejsce w Jego życiu ma koronawirus, czy maczał w tym palce, czy nie wolno wręcz Go o to oskarżać?

Czy Bóg w ogóle karze za cokolwiek kogokolwiek? Poniżej kilka refleksji, które pomogą Ci samemu uporać się z tego typu pytaniami.

1) Po pierwsze Bóg nas przerasta. I jest to zbawienne dla nas, bo On nam się nie znudzi całą wieczność. Współczesna narracja o Bożym Miłosierdziu wykluczająca perspektywę kary Bożej, w szczególności kary wiecznej, uderza w samą istotę daru bojaźni Bożej, co w sposób być może najgłębszy z możliwych, zaburza zbawczy charakter relacji z Panem, przygotowując podłoże do grzechu ostatecznego – grzechu przeciw Duchowi Świętemu. Bo co jeśli jak Judasz zostaniemy wzięci z zaskoczenia przez Bożą wielkość? Judasz przy końcu swojej ziemskiej egzystencji zaczyna w końcu rozumieć, że błądził, dostrzega też, że został przewidziany i wręcz „wykorzystany” w Bożym planie. Miast się z tego ucieszyć, rozumował już na sposób diabelski, bo z Diabłem formował swój umysł, osądził sam siebie i pozbawił się doczesnego życia. Czy został potępiony?

Gdy oprzemy się na słowach Jezusa wypowiedzianych do św. siostry Faustyny, zauważymy, że zwrot „został potępiony” nie oddaje istoty sprawy. Potępienie to zjawisko psychologiczne, któremu obiecuję poświęcić więcej miejsca w osobnej wypowiedzi. Człowiek raczej potępia sam siebie, niż zostaje odrzucony przez Boga. Zbawicielowi wprost „nie mieści się w głowie” jak można doprowadzić się do takiego stanu. Nie wiemy co działo się w umyśle Judasza w ostatnich sekundach życia, nie wolno nam ferować wyroków. Sam Jezus jednak wyraźnie daje do zrozumienia, że los Judasza nie jest godny pozazdroszczenia.

Przed potępieniem nie ratuje żaden odpust, a właśnie bojaźń Boża i zostawienie miejsca dla ostatecznego osądu temu, który nas stworzył i nas kocha. To jest właśnie ta Łaska Boska, która jest nam do zbawienia koniecznie potrzebna. Gdy będziemy „samowystarczalni” w życiu duchowym, prędzej czy później sami się potępimy, gdy staniemy w obliczu światła Prawdy.

2) Choć Bóg jest nieskończony, już tu na ziemi możemy Go zrozumieć na tyle by zaspokoić nasz głód, jesteśmy braćmi i siostrami samego Jezusa, nie zaś Jego sługami, nie wiedzącymi co robi. Choć myśli Boga nie są naszymi myślami, to w przypadku gdy pojmiemy, że nasz Stworzyciel, nasz jedyny Bóg, patrzy na wszystko zawsze z perspektywy wieczności o wiele więcej potrafimy zrozumieć. Bóg oczekuje od nas czynienia bezinteresownego daru z siebie, tak jak On stał się darem dla nas, ciało materialne dojrzewa by stać się żertwą ofiarną (Tischner) i w tym sensie śmierć jest wybawieniem, bramą do nagrody wiecznej. Sam Jezus ją uczynił raczej bramą i wybawieniem, niż naszym przeznaczeniem, czego z kolei chciał Szatan.

3)Co z tą Sodomą i Gomorą?

Mieszkańcy tych miast doprowadzili się do takiego stanu, że ich dalsze życie na ziemi pogarszałoby tylko ich sytuację w wieczności, dlatego Bóg się tak spieszył z tą karą. Czy świat doprowadzi się kiedyś do takiego stanu, że konieczny będzie jego podobny koniec? To otwarte pytanie, na które możesz spróbować sam sobie odpowiedzieć.

Grzechy przeciw czystości seksualnej uderzają w samą zdolność do prawdziwej Miłości, płodność jej cnoty, te homoseksualne, atakują jądro zbawczej relacji z Maryją i Jezusem, Miłość zostaje stopniowo wyparta przez pożądanie, które staje się wszechobecne i coraz bardziej męczy.

Tak jest z każdą karą Bożą, ZAWSZE jest czyniona z Miłości, tej przez duże M, zawsze jest dobra dla nas, tych którzy jej doświadczają, i tych, którzy w jakiś sposób ją obserwują, czy dowiedzą się o niej. Zobacz - losem Młodzianków jest wieczne szczęście u boku Zbawiciela. Nawet jeśli spotka nas potępienie, to w momencie „optymalnym”, choć nie jest to najszczęśliwsze słowo do umieszczenia w tym miejscu, dla naszego wiecznego losu. Kara nie jest zemstą Boga, czy logiczną konsekwencją grzechu, jak chciałby Szatan, jest zawsze dopustem Bożym mającym głęboki wydźwięk pedagogiczny, i zawsze jest wyrazem Miłosierdzia. Na pewno łatwiej jest zrozumieć to zagadnienie tym osobom, które doświadczyły surowej, ale kochającej obecności ziemskiego ojca.

Proś Pana o bojaźń Bożą, pozwoli Ci zrozumieć, że wszystko jest Łaską, wszystko jest Miłosierdziem, pozwoli Ci za wszystko dziękować z głębi serca, w każdym położeniu. Bojaźń Boża to klucz do szczęścia.

Nie bój się tych, którzy zabijają ciało. Bóg ma w mocy wprowadzić cię do prawdziwego Życia, to on decyduje o Twojej wieczności, aż do bólu realizując Twoje rzeczywiste pragnienia. Tam gdzie serce Twoje, tam będzie i Twój skarb… Zło nie miałoby miejsca na ziemi, gdyby ludzie ufali Bogu, gdyby nie pożądali zła. Powołani jednak jesteśmy do uczestnictwa w życiu samego Boga (Jan Paweł II), w Jego oczach jesteśmy koroną stworzenia. On daje nam skosztować z tego kielicha, które Mu zgotowało Jego Stworzenie, Stworzenie, dla którego ogołocił się ze wszystkiego. Tak jak Jezus jesteśmy powołani do wielkości. Takiej wielkości, która może być implikacją pokory, tylko pokory. Bo Prawda jest Pokorą.

Tomek Zbrzezny