Syndrom poaborcyjny

Kategorie: Aborcja i Płodność

 

5. Czym jest syndrom postaborcyjny?

 

a). Czy to PTSD?

Syndrom poaborcyjny może być w pewien sposób utożsamiany z zespołem stresu pourazowego. Jednak należy pamiętać, że ma on własne, specyficzne dla siebie objawy.

Zabieg aborcyjny jest brutalną ingerencją w ciało kobiety, stąd może stać się przyczyną urazów fizycznych: uszkodzenia macicy, krwotoków, infekcji, a później trudności podczas kolejnych ciąż czy nawet niepłodności.

Przypomnijmy. Zespół stresu pourazowego pojawia się gdy Pacjent przeżył traumatyczne zdarzenie, w którym wystąpiły obydwa warunki: 1) doświadczenie, bycie świadkiem lub styczność ze zdarzeniem bądź zdarzeniami związanym z faktem lub niebezpieczeństwem śmierci bądź poważnego zranienia lub naruszenia nietykalności fizycznej samego pacjenta albo innych osób; 2) reakcja pacjenta obejmowała silny strach, bezradność lub przerażenie. Zwłaszcza ten drugi warunek nie zawsze jest spełniony w przypadku aborcji, z uwagi na silne oddziaływanie wspomnianej inżynierii społecznej, która zakłamuje prawdę o niej. Przeżywanie aborcji przez większość kobiet jest przez to od samego początku nieadekwatne, przez co tak naprawdę pogłębia jej psychiczne skutki, spychając objawy do podświadomości.

Przyjrzyjmy się jednak objawom zespołu stresu pourazowego (PTSD), a zauważymy podobieństwa

- Traumatyczne zdarzenie jest ciągle doświadczane na nowo na jeden lub kilka sposobów:

1) nawracające i natrętne wspomnienia urazu obejmujące wyobrażenia, myśli lub spostrzeżenia;

2) powracające koszmary senne o przeżytym zdarzeniu;

3) złudzenia lub zachowania jakby uraz się powtarzał;

4) silny niepokój w styczności z wewnętrznymi bądź zewnętrznymi wskazówkami symbolizującymi lub przypominającymi jakiś aspekt traumatycznego wydarzenia;

5) reakcje fizjologiczne na wewnętrzne lub zewnętrzne wskazówki symbolizujące lub przypominające jakiś aspekt traumatycznego zdarzenia.

- Trwałe unikanie bodźców związanych z urazem i osłabienie normalnej reaktywności

(niewystępujące przed urazem), objawiające się co najmniej trzema z następujących zachowań:

1) dążenie do unikania myśli, uczuć lub rozmów związanych z urazem;

2) dążenie do unikania czynności, miejsc lub ludzi pobudzających wspomnienia o urazie;

3) niemożność przypomnienia ważnych aspektów urazu;

4) wyraźne zmniejszenie zainteresowania wykonywaniem istotnych czynności;

5) poczucie wyłączenia lub wyobcowania;

6) ograniczony zasięg afektu;

7) poczucie zamkniętej przyszłości (brak miejsca na plany i wyobrażenia);

- trwałe objawy nadpobudliwości (niewystępujące przed urazem), wyrażające się w co najmniej

dwóch formach:

1) trudności w zasypianiu lub przesypianie;

2) rozdrażnienie lub wybuchy gniewu;

3) trudności z koncentracją;

4) nadmierna czujność;

5) wyolbrzymione reakcje lękowe

- Zaburzenia utrzymują się co najmniej miesiąc.

- Zaburzenia powodują klinicznie znaczące pogorszenie samopoczucia lub upośledzenie społecznych, zawodowych bądź innych ważnych obszarów funkcjonowania

 

Te objawy występują w klinicznym obrazie syndromu poaborcyjnego, który gdyby nie dezinformacja społeczna i postawa decydującej się na zabieg Matki powinien być tożsamy z PTSD. Istnieje więc możliwość wyparcia i odroczenia syndromu do okresu klimakterium (por. Jeffes, 2016). Wówczas kobiety nie są w stanie zwykle powiązać tego co przeżywają z zabiegiem (zabiegami) aborcyjnym.

Wiele kobiet po aborcji przeżywa depresyjną reakcję na stratę (Post Abortion Depression, por. Burkle 1977) w odróżnieniu od „typowego” PAS (Post Abortion Syndrome).

PAD występuje w ostrej formie u ok. 15 proc. kobiet, ale jego objawy można stwierdzić u około 30 proc. Ta świadomie przeżywana rozpacz po śmierci dziecka trwa na ogół około roku. W najnowszych badaniach irańskich uczonych (por. Moafi i in. 2018) 54 procent wierzących poddanych spontanicznej aborcji cierpiało na depresję. Może to być efekt podświadomej obawy utraty więzi z Bogiem, o czym piszemy w artykule dotyczącym uzdrawiania relacji.

PAS zaczyna się kilka lat po zabiegu, co jest wartą podkreślenia jego cechą specyficzną, najczęściej jednak w okresie klimakterium, może go wywołać urodzenie następnego dziecka lub niemożność jego urodzenia. Ma charakter chroniczny i nawracający.

Objawy są bardzo bliskie opisywanym symptomom PTSD:

  • ciągłe przeżywanie dokonanej aborcji

  • przerażające fantazje na temat dziecka

  • majaki i halucynacje dotyczące poszczególnych fragmentów zabiegu.

  • Zetknięcie z kobietą w ciąży, szpitalem, małym dzieckiem może wywoływać lęk

  • przeżywana jest każda kolejna rocznica przebytego zabiegu, czy spodziewanego porodu kobieta wówczas zmienia swe zachowanie w sposób bardzo widoczny..

  • Bierność

  • unikanie działań myśli, wiadomości i sytuacji związanych z aborcją, czasem amnezja psychiczna, czyli brak zdolności przypomnienia sobie zabiegu lub pewnych jego aspektów,

  • wyraźnie zmniejszone zainteresowanie ważnymi czynnościami życiowymi

  • odrzucenie osób pomagających w dokonaniu zabiegu

  • pretensje do otoczenia, że nie ostrzegło i nie uchroniło

  • prawie połowa przeżywających syndrom kobiet doświadcza załamania się czy pogorszenia relacji z mężczyzną – ojcem zabitego dziecka i zaburzenia więzi z innymi, dotychczas najbliższymi ludźmi. Jest to odsuwanie bodźców, osłabienie kontaktów i emocji. wrażenie skróconej perspektywy, na przykład utrata oczekiwań dotychczas wiązanych z karierą zawodową czy małżeństwem.

  • Rozdrażnienie i nadmierna czujność

  • negatywne emocje, złość poczucie winy, agresja, stany depresyjne. Podminowanie, trudności w koncentracji, amplituda stanów emocjonalnych wzrasta. Niezrozumienie dlaczego zabieg, który miał zapobiec jakiejś życiowej katastrofie w istocie do niej doprowadził.

  • W obecności dziecka kobieta cierpiąca na syndrom poci się, ciężko oddycha, pojawiają się nerwowe skurcze

 

Powszechne są uporczywe objawy współwystępujące:

  • trudności w zasypianiu,

  • trudności w skupieniu uwagi,

  • depresja, myśli samobójcze, poczucie bezsilności i beznadziejności,

  • niezdolność do wybaczenia sobie,

  • nadużywanie środków zmieniających nastrój, np. alkoholu i środków uspokajających,

  • zaburzenia seksualne,

  • zaburzenia łaknienia (bulimia, jadłowstręt).

  • czas trwania od miesiąca do pół roku, objawy mogą się jednak powtarzać cyklicznie

    Tomek Zbrzezny