Kategorie: Wychowanie
1) rodzic szef
narzuca rodzinie strukturę i zasady
daje instrukcje postępowania
zdecydowane rozgraniczenie tego co „dobre” od tego co „złe”
wyraźne wyobrażenia i oczekiwania wobec życia
cenią sobie konsekwencję
odmowy czy brak zachwycenia dzieci regułami nie robią na rodzicach szefach wrażenia
decydują które postanowienie podlegają negocjacjom a które nie
uważa, że dzieci kierują się tylko humorami, nie są w stanie ocenić co jest dobre a co złe – protest jest zasadniczo bezcelowy
potrafi być łagodny i wielkoduszny, ale nigdy pobłażliwy
potrafi przydzielać różne obowiązki i je egzekwować
jest dobrym spójnym przykładem dla dziecka, nie chce być niewiarygodny
wyznają zasadę, że pewna doza surowości w wychowaniu jest niezbędna, oczekują szacunku
krytycznie patrzy na rodzicielstwo innych, chcą być autorytetem
kary cielesne są niedopuszczalne
nie muszą zniewalać nakazami – dzieci są im posłuszne niejako samoistnie,
promieniują opanowaniem i pewnością siebie
potrafi przetrzymać fazę buntu potomstwa -pozwala dojrzewać, nie przeszkadza w poszukiwaniu własnej drogi, nie unika ścierania się z nimi i dyskusji
stały porządek dnia
daje to dzieciom poczucie bezpieczeństwa fizycznego i emocjonalnego
PUŁAPKI RODZICA SZEFA
- nabranie manier wojskowego
okazuj swojemu dziecku szacunek
jakie sytuacje wywołują reakcję kaprala? Pozostaw dziecku margines czasowy
jak czulibyście się na miejscu dziecka
-posługiwanie się groźbami i karami
pozwól dziecku rozwinąć uczucie zaufania do siebie, dzieci mogą woleć ponieść karę niż zrobić to czego się od nich oczekuje
Trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie co chcę osiągnąć
w jaki sposób może mi się to udać
jak ważne jest to żebym postawił na swoim
Przedstaw dziecku rzeczowo konsekwencję nieposłuszeństwa i jeśli to możliwe pozwól mu je ponieść
okaż więcej humoru, ciesz się że dziecko myśli i nie jest automatem
-sieganie po autorytarne metody
jakie sytuacje wywołują chęć autorytarnego narzucenia swojego zdania?
Zakaz powinien być czytelny i zrozumiały, a nie narzucony
-myślenie w kategoriach czarno – białych
czy trudno jest Ci pogodzić się z faktem, że dziecko może mieć inne spojrzenie na świat?
Czy jesteś pewny, że wiesz jakie wartości są nienaruszalne?
- zbyt konkretne wyobrażenia co do własnych dzieci
na ile narzucasz dziecku czym ma się zajmować i kim być?
Czy dziecko jest zadowolone i przejawia określony talent – podyskutuj o tym z kimś jeszcze i z samym dzieckiem
zastanów się nad źródłem tych oczekiwań – czy jest nim na pewno pragnienie szczęścia dziecka
2)Rodzic – najważniejsza jest harmonia
ważniejsze od własnych interesów jest dobro dzieci i przyjazny klimat w domu
przywiązują wiele wagi do sposobu wspólnego, przyjemnego spędzania czasu
bezkonfliktowe uwzględnienie potrzeb wszystkich domowników
są wyrozumiali i pobłażliwi
jest gotowy do rezygnacji z siebie, rodzina jest priorytetem, rezygnują z zainteresowań i hobby
nie życzą sobie gwałtownych kłótni i wrzasków, agresja stanowi tabu
za fantastyczne uznają podobieństwa między dziećmi i między sobą i dziećmi
muszą zdawać sobie sprawę z tego, że osiągnięcie ideału nie jest możliwe
próbują uniknąć konfliktów i ich eskalacji
wyczuwają wiszące w powietrzu konflikty i stają się naturalnymi mediatorami
złość jako bezradność, agresja jako brak samokontroli
identyfikują się z dziećmi stąd trudno im przyjąć krytyczną postawę wobec nich
wysłuchują uspokajają, pocieszają – wyczuwają potrzeby i je zaspokajają
posiadają zmysł dyplomatyczny
gotowość do kompromisu i pomocy innym
utrzymywanie więzi
Pułapki
- brak zdrowego dystansu do swoich dzieci
np. nie chcą przyjąć do wiadomości że syn zachowuje się w szkole agresywnie, bo to zachowanie jest im obce
członkowie rodziny jako koledzy i przyjaciele, bez granic i autorytetów – utrudnia to uzależnienie od rodziny i rodziców dzieciom, czy jako rodzic boisz się pustki bez dzieci? Czy dobrze znosisz starzenie się? Poszukaj kogoś lub czegoś co pomoże Ci pokonać lęk przed pustką i samotnością
-trzymanie dzieci pod kloszem – czy dbasz o to by dziecko czuło do Ciebie respekt? Czy nie jesteś zbyt pobłażliwy? Czy potrafisz ustalić granice?
Zapytaj innych o mocne strony Twojego dziecka, porozmawiaj o tym z samym dzieckiem
jak radzi sobie w grupie? Czy pozwalasz mu samemu dojść do rozwiązania?
-nieradzenie sobie ze złością dzieci – ignorowanie lub bezradność, czy boisz się utraty miłości dziecka?
Czy uważasz , że potrafisz wszystkim dogodzić? Czy wszystko jest na Twojej głowie? Czy boisz się utracić miłość? Czy dajesz pierwszeństwo potrzebom dziecka?
-umniejszanie wagi problemów – zostawiasz wtedy dzieci same z ich kłopotami
czy w Twoim życiu była osoba Ci bliska, której mogłeś się zwierzyć? Czy na pewno nie obciążasz tym dzieci? Czy masz poczucie winy względem dziecka za jego trudności? Jak widzi to Twój małżonek? Koniecznie o tym z kimś porozmawiaj
czy w Twojej rodzinie jest kozioł ofiarny, który ponosi winę za wszelki brak zgody? Co by było gdyby jej zabrakło?
Nie traktuj konfliktów jako całego zła- staw im czoła
3) rodzic animator
dostarczanie bodźców
chwalenie każdej aktywności
nie czekają na prośbę i pomysł dziecka – sami zagospodarowują mu czas
doceniają i nagradzają wysiłek
źle znoszą bierność dzieci
chcą aby dziecko doszło do czegoś ciężką pracą, uzdolnienia dla nich to nie wszystko
wspierają, ale i wymagają, oceny nie są im obojętne, rankingi uważają za sensowne
kuszą dzieci nagrodami
wizja że dziecko może sobie z czymś nie poradzić jest dla animatorów nie do zniesienia
dzieci które coś osiągną zawsze będą mogły liczyć na uznanie rodziców animatorów
trudno znoszą brak ochoty dzieci na sugerowane im zajęcia -pytaj o przyczyny
pułapki
-zbyt częste chwalenie swoich dzieci
przyjrzyj się dziełu swojego dziecka, uszczegółów co Ci się w tym podoba – możesz dojść wtedy do wniosku że nie ma w tym nic godnego szczególnej pochwały
chwal za osiągnięcia odpowiednie do wieku
niech jednak osiągnięcie dziecka nie będzie dla Ciebie pewnikiem, pozwól mu zauważyć tych słabszych i lepszych od siebie
-rozpieszczanie nagrodami
dziecko wtedy nauczy się stawiania wewnętrznego pytania – a co za to dostanę
pytaj siebie czy dziecko jest w stanie osiągnąć to za co wyznaczasz nagrodę
nagroda musi mieć indywidualny charakter
-duma czy miłość?
Czy motywujesz dziecko po to by samemu być z niego dumnym. Czy okazujesz mu miłość po prostu za to że jest? Czy pozwalasz mu robić coś dla siebie?
-pułapka akceptacji warunkowej
czy nie obawiasz się podświadomie, że to Ty ponosisz winę za porażkę dziecka i nie zrzucasz tej odpowiedzialności na nie? Dziecko nie powinno mieć wrażenia, że na miłość rodziców trzeba sobie zapracować
-nadmierna ambicja własna które ciężar zrzucamy na dziecko
czy nadmierna ambicja nie jest efektem przekonania że osiągnięcia mojego dziecka świadczą o moich rodzicielskich kompetencjach
czy macie poczucie, że zawiedliście rodziców?
Tomek Zbrzezny
